W 2008 r w wypadku zginął mój ojciec. Sprawca przyznał się do winy. Otrzymałem odszkodowanie z TU. Został wydany wyrok orzekający karę pozbawienia wolności w zawieszeniu na rok. Będąc oskarżycielem posiłkowym złożyłem wniosek o zasądzenie odszkodowania i nawiązki. Sąd nie uwzględnił wniosku a zasądził jedynie dodatkową karę grzywny. Nie mogę się pogodzić z orzeczeniem sądu. Dlaczego mój wniosek został odrzucony ?
W świetle obowiązującego stanu prawnego orzeczenie sądu jest słuszne. Nawet jeśli czytelnik będąc oskarżycielem posiłkowym prawidłowo złożył wniosek to sąd jest zobligowany do ścisłego trzymania się treści i przesłanek kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego. Z art. 415 & 5 k.p.k wynika, że sąd ma prawo zasądzenia odszkodowania lub nawiązki ale wyłącznie w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w warunkach wskazanych w ustawie. Natomiast w sytuacji, gdy roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest w tym samym czasie przedmiotem innego postępowania albo już zapadł wyrok w dochodzonej sprawie sąd nawiązki, odszkodowania, zadośćuczynienia za powstałą krzywdę nie orzeka. Informacja, że czytelnik złożył zawiadomienie o szkodzie do TU i z tego tytułu otrzymał stosowane odszkodowanie jest kluczem do zrozumienia stanowiska sądu. Dochodzenie roszczenia w TU automatycznie zamknęło drogę ubiegania się o kolejne pokrycie powstałych strat w procesie karnym. W przedstawionej sprawie istnieje szerokie orzecznictwo SN z którym warto się zapoznać popierające orzeczenie sądu.
Por. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 17 grudnia 2008 r. III KK 343/2008. Artykuł 415 § 5 kpk. „Powołany przepis przewiduje wprawdzie orzekanie m.in. obowiązku naprawienia szkody – w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach przewidzianych w ustawie, ale w świetle dalszej części tej regulacji jest oczywiste, że możliwość taka jest wyłączona, jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono”. Por. Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 18 czerwca 2009 r. IV KK 145/2009. W rozstrzygnięciu sprawy trudno dopatrzeć się uchybienia.
Michał Adamkowski